Günlerdir Mersin şehir hastanesi'nin üzerine yazılıp, çizildi. Yorumlar yapıldı, tartışıldı. Ne oldu, ne bitti, bilmiyorum. Bilmem de çok önemli değil zaten.
Ramazan Bayramı öncesinde ve bayram süresince hastanede, hastamın yanında refakatçı olarak kaldım. Önce iki o kişilik odada kalmakta iken bayram öncesi tek kişilik odalara taşınmamız istendi. Bizim bulunduğumuz koridorda sekiz_on hasta kalmıştık. Her hastanın gözlerinde hüzün vardı, elbette. bundan doğal ne olabilir ki... Bayramda sevdiklerinin yanında olamamak başka bir acı. Yanında refakatçısı dahi olmayanlar vardı. Fatma Teyze gibi...
Fatma Teyze, bir-kırk boylarında minyon tipli, çıtı pıtı bir kadın. Yüzünde yaşadığı yılların izlerini taşıyor. Gözleri buğulu, gözlerinin etrafında kırmızı halkalar. Ağlamış ve halen ağlıyor. Soramadım ''Neden Ağlıyorsun?'' diye. Belki canını daha da acıtmak istemediğim için belki de dinledikçe canım acıyacağı için... Daha önce anlattığına göre iki oğlu, iki gelini varmış. Bakıyormuş çocukları. Gelini daha çok ilgiliymiş. Hayır dualarla anıyor sevdiklerini. Sohbet ediyoruz havadan sudan ve halen soramıyorum gözyaşlarının nedenini Fatma teyze'ye...
Ümmüye Teyze, henüz ayağa kalkamıyor, vücüdü sürekli titriyor. Kısacık sohbetimizde iki oğlunun ve bir kızının olduğunu öğreniyorum. Kızı el kapısındaymış, gelememiş, oğlu yanında refakatçı. Görmeye dayanamıyorum, üzülüyorum. İyi olacak biliyorum ama uzun bir süreç gerekli.
Hastane odasında otururken sıkıldım. Camdan aşağı baktım, dolu dolu olan çocuk parkı bomboş. çocuk sesleri yok. Birkaç çığlık sesi duydum, içime ateş düştü. Sesler yakınlarımın sesi idi. bakındım, göremedim. Sosyal medyaya baktım, babamın teyzesinin eşi rahmetli olmuş. Ne garip! Pencereden göremedim ama İnternetten yakınımın ölüm haberini aldım. Aşağıya indim, yakınlarımı göremedim. Gördüğüm giriş kapının yanında koltukta oturan, yanında iki çocuk olan adam oldu. Küçük kızına sarılmış, ağlıyordu, hıçkırıklara boğulmuştu. Döndüm, baktım, soramadım derdini. Yemek saatiydi, çocuklar aç olmalıydı. Odaya çıktım, yiyecek birşeyler aldım, aşağıya indim, gitmişti. Çevreye bakındım, yoktu.
Hastane odasına geri döndüm. Her yerde hüzün, acı. Her yerde mutsuzluk var, diye serzenişte bulunurken hemşirenin sesi ile kendime geldim. ''İyi Bayramlaaar!'' Gülümsüyordu.
Mersin Şehir Hastanesi'nin gülen yüzleri doktorlar, hemşireler, pansumancımız temizlik elemanları, yemek şirketi elemanları, özel güvenlik elemanları kişisel sıkıntılarınızı bir kenara bırakıp herzaman güleryüz gösteren çalışanlar çok teşekkür ederim.
Farkında olmadan bir hayata dokunursunuz ve unutulmaz izler bırakırsınız. Güzel izler bırakmanız dileğiyle...