Gözlerimi açıyorum dünyaya ilk önce kendimi yokluyorum hangi dünyaya uyandım diye. Ardından musluğu açıp soğuk suyu yüzüme çarptıkça bir nefes daha alıyorum ve şunu diyorum, hayat ne güzel şey ve hayat ne kadar güzel bir sermaye...
Bir selâ düşüyor minareden zamanın en taze yerine, günün ilk ışıklarına. Pür dikkat dinliyor insan acaba kimdir ölen? Bir isim ve unvanı zikrediliyor falanca merhum veya falanca merhumun eşi çocuğu diye.... Bazen peş peşe oluyor bunlar 1-2-3 saymıyoruz daha sonrasını zaten, Kanıksıyoruz günün Ülfet Peyda etmiş işlerine odaklanıyoruz ve ülfet peyda etmiş renklerine dalıp gidiyoruz... Sosyal medyayı açıyorum yine arkadaşlarımdan biri paylaşıyor yahut da bir kaçı; babam, teyzem, halam, dayım vefat etmiştir, hakka yürümüştür paylaşımları görüyorum. Kimini tanıyoruz kimini tanımıyoruz tanıdıklarımıza, geçen gün buraya gelmişti daha dün buradaydı diyoruz. Tanımadıklarımıza zaten sadece Allah rahmet eylesin diyoruz ve geçiştiriyoruz. Böyle yapmakla ölümün bizden uzak olacağını düşünüyoruz veyahut bizden uzak olmasını istiyoruz yada hep başkalarının ölmesini kanıksamışız. Ama bir gerçek var o ölenlerde hep başkalarının ölümüne şahitlik etmişlerdi ve hep başkalarının öleceğini zannediyorlardı belki de... Ölüm söylemesi ne kadar kolay değil mi? Çünkü sadece iki hece ö-lüm çarçabuk söyledim işte, peki ya yaşamak söylemek kadar kolay mıdır ya da ölümü yaşayanın bir yakını olmak ölümü söylemek kadar kolay mıdır? Ne olursa olsun ölmek güzel şey bence ölüm olmasaydı hayatın ne anlamı olabilirdi ki hayat bize ne katabilir ve biz hayata ne kata bilirdik ölüm olmasaydı? Ölüm olmasaydı Adalet olur muydu zalim izzetinde mazlum zilletinde yaşayıp gidecekti işte ölüm adaleti sağlıyor ve zalim ile mazlumu karşılaştırıyor. Mazlumun hakkını teslim ediyor ve zalime mazlumun verebileceği en ağır cezayı veriyor. Ölüm kavuşmaktır bizden önce bu dünyadan ayrılmış olan ve çoğunu hiç görmemiş olduğumuz yakınlarınıza ve vatan-ı aslisine göç etmiş olan akrabalarımıza ve o güzel atlara binip gitmiş olan güzel insanlara. Madem güzel atlara binip gitmiş ise o güzel insanlar, bizim burada kalmamızın bir anlamı var mı? İşte ölüm o güzel insanlara bizi götürecek en güzel vasıta ve Azrail de bizi yolcu eden çok güzel bir refakatçi ve emanetçidir. Bize düşen sadece insan onuruna yakışır şekilde yaşamak ve kibirden, riyadan ve iftiradan uzak durarak kulluğumuzu hatırlayarak yaşamaktır. Böyle olunca yaşamak da güzel, ölmek de güzel olacaktır. Yaşamınızın ve ölümünüzün güzel olması dileğiyle esen kalın. Her türlü görüş ve önerilerinizi sahaf1sahaf@gmail.com adresinden bizlere iletebilirsiniz.
