"Eylül toparlandı gitti işte,
Ekim filan da gider bu gidişle..."
Böyle biter, şiirin en yalnız, en umutsuz ve en içli şairi Turgut Uyar’ın ‘’Acıyor’’ isimli şiiri...
Şiiri uzun uzun anlatmaya gerek yok aslında; ’Sevgim acıyor!…' Bu iki sözcüğün açıklaması olmaz!
''Sevgim acıyor, kimi sevsem, kim beni sevse..''
Acıyor işte, sevgim acıyor! Öyle ya, acı ve hüzün olmasa, yanmasa insan kor ateşte başka türlü nasıl şair olunurdu ki?
Zaman hızla meçhule akıp giderken, sanki günümüzü, yaşadığımız dünyayı anlatmıştı başka bir şiirinde:
"Hâlbuki korkulacak hiç bir şey yoktu ortalıkta her şey naylondandı o kadar"
Evet, her şey naylondandı...
Sevgiler, aşklar, dostluklar, insanlar, mevsimler naylondan.
O kadar...
Sevgimizin acıması da bundan olsa gerek…
(Agâh)